Inspiratie Maud Bekaert geeft troost door schoonheid

Maud Bekaert geeft troost door schoonheid

Letterbeeldhouwen is een kunst. Het bewijs vind je bij het werk van Maud Bekaert. Via Atelier Wolk biedt Maud aan rouwenden troostteksten aan in een hedendaagse vormgeving en in duurzame materialen. Dat doet ze niet zomaar. “Schoonheid in nieuwe dingen zie ik zelden.”

Maud Bekaert geeft troost door schoonheid

Van de schoonheid en de troost, het was een betere tv-serie uit 2000 van Wim Kayzer. Het werk van Maud Bekaert doet wat aan die sleutelwoorden denken. Waarom vindt ze dat de dood vooral schoonheid verdient?

“Als jong kind speelde ik bij een vriendje. Daar hing een dreiging in de lucht. De oma zou elk moment kunnen sterven. Midden in de namiddag kwam het bericht. Alles viel daar volledig stil. Ik wist niet wat er gebeurde. Plots zette de papa van mijn vriendje alle deuren open. Hij begon prachtige klassieke muziek te spelen. Dat was zijn antwoord op het nieuws dat was gekomen. Ik vond dat zo mooi. Daar is de link tussen schoonheid en de dood voor mij ontstaan.
Later ben ik letterbeeldhouwer geworden, kreeg ik zelf ervaringen rond verlies. De dood die gepaard gaat met lelijkheid, ik kan dat niet aan. Daarom begon ik als letterbeeldhouwer met het kappen van grafstenen. Dat doe ik niet meer. Nu maak ik kleinere dingen om op die grafstenen te zetten. Daar kan ik meer schoonheid mee verspreiden.

En Maud doet nog meer. Voor een Antwerpse basisschool maakte ze een gedenksteen die begin april werd onthuld. De Antwerpse politie dreef daar joodse burgers samen tijdens de Tweede Wereldoorlog.
“Dat was met een tekst van Jeroen Olyslaegers. Het was een opdracht die je lang op voorhand weet. Dan kan je wel echt op maat werken. Dat doe ik nauwelijks nog. Ik werk nu vooral rond een collectie van mooie dingen met vaste teksten. Ook omdat ik echt ambachtelijk wil werken, het mag niet te groots worden.”

Niet alleen poëzie kan inspireren. Maud Bekaert houdt van reizen, ook als deel van een rouwproces. Andere culturen en rituelen ervaren, ga je dan het definitieve afscheid anders bekijken?
“Reizen is voor mij een basisbehoefte. Dat heeft weer met schoonheid te maken. Ik ben twee keer ver weg geweest na de dood van een vriend. Dat was een manier van rouwen. Toen ik mooie dingen zag in Vietnam, wist ik waarom ik vertrokken was. Toen kon de rouw beginnen. Ik putte weer troost uit schoonheid. Het reizen werd voor mij een soort ritueel. Dat zorgt zeker voor inspiratie. In Indonesië maakte ik mee hoe het lichaam van een gestorven mens werd verbrand en daarna op een boot in het water geduwd. Dat was bijzonder om te zien. Die rituelen van andere landen kan je natuurlijk moeilijk vertalen naar hier. Het is fantastisch om in andere culturen mensen te zien dansen bij een ritueel. Maar ik kan mij niet inbeelden dat ik zou dansen naast de kist van iemand die mij dierbaar is. Toch houdt mij dat bezig. Hoe kunnen we nieuwe rituelen maken? In dat opzicht is het ‘onument’ (een cirkelvormig herdenkingsmonument) op de begraafplaats Lange Munte in Kortrijk prachtig. Het is een fantastisch initiatief van Uus Knops en Bas Smets. Iets moois creëren, opgebouwd rond een verhaal om de mensen de mogelijkheid te bieden om daar troost uit te putten. Dat is een samenvatting van wat een nieuw ritueel kan zijn.”